In de wolken staat geschreven.

Betoverde velden.
Een sprookje dit land.
Met herders en helden
en ruiters van stand.

Een slingerend pad
vanuit hier tot de maan
en niets meer dan dat
hier kan komen en gaan.

Het leven is hier echt beleven.
Het staat in de wolken geschreven.

Alzheimer.

Laat me het even wagen om me
te beklagen!

Het gaat hier bijna als om niets
meer dan de bijna dagelijkse
vragen!

Met name over ouderdom!
Wat heb ik aan zo’n vraag- Waarom?
Zit ik misschien met Alzheimer de
hemel uit te dagen?

Waarom zijn de bananen krom?
Heeft dat ook iets met ouderdom?

Is het nu strikt verboden om me
te behagen?
Wat zal ik met die meer dan mistige
gedachten?

Ik hoef toch elke dag niet op mijn
dood te wachten?
  

Belofte

Ik voel het eind langs
berg en dal.
Die bruuske schoonheid
van verval.

Het is als komen en
weer gaan
die weg langs zomer
zon en maan

’t Is te voorspellen al
wat zal
tot aan de rand van
het heelal.

Ach – was ik twintig
jaar geleden maar
geboren
met de belofte dat
mij dit weer zou bekoren.

Gak gak gak.

Dit is de club van zwart
op wit.
Een kleur waar niemand
hier mee zit.

Want zitten is onzinnig
hier. Totaal onnodig.
In deze club is niets en
niemand overbodig.

En een gesprek is een
gemak.
Is een meerzijdig
gak- gak-gak.

Ik krijg hier alles zwart op
wit bij deze eend.
En altijd duidelijk en zeker
welgemeend.

Tegenoverkant

God – in zichzelf – was één – alleen
en wist niet dat hij zich bevond
in niets dan leegte om zich heen
totdat hij voor een spiegel stond.

En hij sprak waardig– doch verrast
wij zijn getweeën– zo ik zie
maar zeg me spiegelende gast
verklaar me – wie van ons is wie?

En spreek dan-  tegenoverkant
ben je mijn min– ben ik jouw plus
jouw linker lijkt mijn rechterhand
kunnen wij één zijn in een kus?

Laat ons dan delen wat ons deelt
en niet meer zijn in dit getal
niet langer beeld en spiegelbeeld
ga met mij op in één en al.

     Tergend traag verdwijnen.
 ……………………………………………………

( “Je bent er bijna”… zegt het pad.)

  Maar ik zou echt niet weten wat
  of waar ik daar zou moeten zijn.
    Dat pad ligt mij niet in de lijn.

   Laat ik mijn onderarmen thuis?
      Sta ik hier enkel per abuis?
 Waar is mijn wapenschild van toen?
   Waar is mijn wil en mijn blazoen?

  Spaar me het leven achter slordige
                 gordijnen.
   En ook het niksen en het tergend
            traag verdwijnen.

Curaçao

Heel nog niet zo lang geleden
kwam het voorstel van mijn lief
om de hemel te betreden
want zij zegent dat gerief.

En zo zijn we toen gevlogen.
Goed van zin en hand in hand
en we kregen grote ogen
van dat wonderbaarlijk land.

Rond dat pareltje van schoonheid
blijft de hemel altijd blauw
en is overal en altijd
heel veel waar ik echt van hou! 

Zoals we hier zijn

Laat ons de wolken – de wind
en het water
Laat ons beleven en laat
ons met rust
Spaar wat er voor je ligt
niet steeds voor later
’t Is nemen – geven en leven
en lust
Laat ons maar even zoals we
hier zijn
Ik ben Jan Klaassen en
jij bent Katrijn

Reinder Jelle.

Een bloem en een bijtje. Het oude verhaal.
Een zaadcel– en eitje.  Het klinkt zo banaal.
Geboorte– een drempel. Een magische grens.
Wees welkom bij ons klein half metertje mens.
En open je ogen- die blauwe opaaltjes.
En knijp met je vingers- die roze garnaaltjes.
Hou vast aan het leven en laat niet meer gaan
totdat je geleefd hebt en veel hebt gedaan.
Totdat je de wereld genoeg hebt verkend.
Wel oud– maar niet al te teleurgesteld bent.

Tot warmte en tot licht

Laat zijn……….Muziek en vrolijkheid
Genegenheid, gezang
Laat zijn……….Een hele fijne tijd
Een schouder en een wang

Laat zijn……….Een beetje eerlijkheid
En vriendschap en plezier
Laat zijn……….Wat lef en wat beleid
Wat geest, een beetje zwier

Laat zijn……….Een kleine kleinigheid
Vertrouwen, een gebaar
Laat zijn……….In alle duurzaamheid
Van jaar op jaar op jaar

Laat zijn……….Een beetje zorgzaamheid
En trouw, een lief gezicht
Laat zijn……….Tot waar de liefde leidt
Tot warmte en tot licht