Zeg me…

Is er licht tussen hemel en aarde?
Wat is voor jou meest van waarde?

Is die waarde te koop
en wat is het gewin?
Is het liefde en hoop
Is het vraag naar de zin ?
                                           
Is het gave en gunst
Is het goed is het echt.
Is het schoonheid en kunst
Is het rede en recht.
                                      
Zonder geestkracht en geest
boekt de mensheid geen winst.
Blijft het minste het meest en
het meeste het minst.

Jantina Helena.

Zij is mijn winst.
Mijn kameraad. 

Zij is mijn slaap.  
Mijn dageraad.  

En mijn gezel- mijn
wel en wee. 

Mijn nee en ja en ja
en nee.

En mijn geweten.
Mijn gerief !

En mijn vriendin.
Zij is mij lief.

Zij weet van weten.
Heel charmant.

Zij houd de woning
in haar hand.

Zij is mijn nu en
soms mijn toen.

Zij is mijn laten en
mijn doen.

Zij heeft de zin die
ik belief ……

Is mijn vriendin
en hartendief.

Een liedje over berg en dal.

Ons hoog en laag is al met al
een liedje over berg en dal.
Daar boven…eindeloze tijd
en de contouren van structuur
in diepten vol oneindigheid.
Een onverklaarbaar avontuur.

Die nauw begrepen samenhang
heet kosmos – is een cirkelgang.
En hoogmoed doet aan wetenschap
en aan veronderstellen.
Staat boven op de keukentrap
de sterretjes te tellen.

Ons hoog en laag is al met al
een liedje over berg en dal.

Dank U wel en Amen.
                
God heeft ons naar zijn eigen beeld geschapen.
En een flink deel van zijn kudde roept: Te wapen!
Want men vindt het glad verkeerd dat er zomaar wordt beweerd
dat we zeer waarschijnlijk stammen van de apen.

Ik krijg heel wat stoute dromen in mijn slaap.
Heel wat van die taaie dromen voor mijn raap.
Ik zag god op zijn gemak slingerend van tak tot tak
als een soort van levensgrote slingeraap.

En hij riep me toe – zo ben ik ooit geweest!
Ik was vroeger wat je noemt gewoon een beest.
Maar toevallig ook nog God want dat is mijn heilig lot.
In die staat van slingeraap kreeg ik de geest.

Dus schiep ik slingerapen naar mijn eigen beeld.
Naar wat nu blijkt- raakte de mensheid zeer verdeeld.
En zoals ik het bekijk – heeft alleen dié mens gelijk
die de kampen weer verzoent en wonden heelt.

(Tussen haakjes) die zijn genen goed beheert-
maakt dat zijn nageslacht een slag evolueert.
En als ik U mag raden: Blijf gerust een atheïst
of misschien zelfs een gedreven Godsgeleerde Darwinist.
                        
En ik waakte – deed mijn ogen langzaam open

en ik overwoog om me te laten dopen
in de Naam van Hem met al zijn fraaie namen.
Maar ik deed het niet- zei: Dank U wel- en Amen!

Waar ben ik gebleven?                      

Geloof: Als de schaal
voor wat goed is of slecht.
Als het heilig koraal
van het recht/averecht.
Als de marmeren trapreden
van mijn portaal.
en mijn wankele schreden
op zoek naar moraal.
Maar ben ik eenmaal boven
daar thuis op mijn balkon.
Dan richt zich mijn geloven 
bij voorkeur op de zon.

En al wat leeft streeft
naar het voortbestaan
en bewandelt daartoe
vele wegen.
En op al die wegen van
streven tot voortbestaan
streeft dat leven en
leeft om door te gaan
met voort te bestaan
door te leven.
Wacht even
waar ben ik gebleven…?

Ivoren toren.

Stond een wit-ivoren toren
midden in een leeg heelal.
Daar werd het idee geboren
voor het eeuwig één en al.

Voor de eerste zonnestralen.
Voor wat nog niet was bedacht.
Voor metalen – mineralen –
sterrenstof en zwaartekracht.
                           
Stond een wit-ivoren toren
als in lichtelijk verval.
En de tijd lag als bevroren –
wachtend op het hoorngeschal.

Wachtend op het wijde water
en de allereerste schouw.
Op de lichtjes even later  
vonkend op de morgendauw.

Stond een wit-ivoren toren
midden in een leeg heelal.
Daar werd het idee geboren
voor het eeuwig één en al.

Staande voor het avondrood.

Brengt geloven beterschap?
Staande voor het avondrood
vraag ik welke wenteltrap
leidt naar leven vóór de dood?

Help ons liever onderdak.
Reik ons veiligheid en brood
en ons dagelijks gerak.
Vrijwaar ons voor angst en nood

Voetstapjes

Hoog hoger hoogst is die eenzame berg.
Nietig ben ik – als een tanige dwerg.
Maar al was dit een brokkelig pad tot de maan
er zouden mijn dappere voetstapjes staan.

Kort is het leven en zwak is de mens.
Voor altijd een hemel – hoe vroom is zijn wens.
Maar mocht er dit pad tot Andromeda gaan…
er zouden mijn kranige voetstappen staan.

Eeuwigheid – eind zonder eind of begin.
Constant die echo – die vraag naar de zin.
Ook al ligt hier een weg van geen doorkomen aan
er zullen voor altijd mijn voetstapjes staan.

Een straatje om.

Wat heerlijk rustig toch vandaag
en de pendule tikt gestaag.
Jij neuriet vredig en kalm
en zacht een zedige psalm
Dan delen we het avondblad
we lezen en we praten wat.
Zeggen ziezo en dat is dat
dat hebben we dan weer gehad.

Het ruikt naar spruitjes hier in huis.
Jij pakt de pan van het fornuis
en zegt: Dek jij de tafel maar
het eten is al bijna klaar.
En jij wast af – en ik ruim op
en als ik dan een pijpje stop
hoor ik het ritme van de tijd.
De pennen tikken als je breit.

Mijn wilde jaren zijn verjaard.
Ik strek m’n benen voor de haard.
Jij perst mijn broek- ik lees een boek.
We drinken thee met zoete koek
De kat ligt spinnend op mijn schoot
en likt bedachtzaam aan een poot.
Het wordt al donker- maak maar licht.
Doe de gordijnen maar weer dicht.

We praten wat over het weer
Dat was het dan zo ongeveer.
Jij zegt: Ja ja- en ik zeg: Kom!
Zullen we nog een straatje om?
En als ik alle deuren sluit.
Dan doe jij alle lichten uit.
De thermostaat wordt laag gezet
en we gaan lekker weer naar bed.

Alle druppels vloeiden traag aaneen.

Het voorjaar (1981) bleef dat jaar kil en ik voelde me soms waarachtig oud- koud en der dagen zat. Dikke natte sneeuwvlokken trokken zich niets aan van onze kalender en de mollen verzopen in hun onderaartse gangetjes. Een  voorjaarsstorm deed ons liefdesnest schudden en de caravans- inclusief de houten entree twintig centimeter naar het Oosten opschuiven. Vrijheid hadden we nog steeds maar de blijheid erodeerde en dat leidde tot melancholie en frequente overgave aan Amalia Spiritualia.

Hier heeft de westenwind het woord gestolen
waarmee ik zeggen wilde hoe het was
om door dit godverlaten land te dolen.
Door de verlatenheid van dit moeras.
Dit land waar iedereen zich heeft verscholen
onder een lange grijze regenjas.

Vandaag de hele dag al buigen bomen
zich in die zelfde redeloze wind.
Een wilde wind vanuit het niets gekomen
of daar vanwaar de eenzaamheid begint.
Een die van daaruit steeds is toegenomen
en nergens tegenstand nog ondervindt.

De regen op het raam bepaalt het heden.
Dat heden geeft een monotoon getik.
En onze toekomst is van het verleden
gescheiden door dit ene ogenblik.
De regen- liefste- lijkt een goede reden
dat je wat triest bent-  triester nog dan ik.

Vandaag de hele dag al valt die regen
en alle druppels vloeien traag aaneen.
Wij zijn elkaar vaak meer dan toegenegen
maar toch voel jij je net als ik alleen.
De regendruppels kennen al de wegen
maar jij en ik-  we weten niet waarheen.