Wat is wijsheid ?……..

In mijn droom reisde ik aan Terlinden voorbij
in de hoop daar de Boeddha te vinden.
En ik vond hem– en zwaaide– hij knikte naar mij
in de schaduw van zijn tamarinden.
                 
Ik bleef even stil – zei toen: “Zonder mijn bril
weet ik nergens mijn bril nog te vinden!”

En de Boeddha- hij kuchte – en zei: “Insgelijk”
en ik voelde mij even de koning te rijk.
Zo een Boeddha is mij al een zegen!
( Om mijn bril zit ik steeds nog verlegen.)

Het wondere water

Alleen voor het water
die heilige bron.
Dat water waarop heel
die eeuwigheid drijft.

Verzameld in de zee
gekoesterd door zon.
Dat komt en weer gaat
met het tij en toch blijft.

Alleen voor het water
schrijf ik dit gedicht.
Dat onvermoeid vloeibare
levend kristal.

In groen en in helderblauw
onder het licht
als voedende moedermelk
voor dit heelal.

Vertroostend elixer
dat heelt en verzacht.
Dat wast en dat wist
alle sporen van strijd.

Wie heeft er dat
wondere water bedacht
dat regent en zegent en
spoelt door de tijd?

Een onaantastbaar sultanaat.

Als ik de Schepper vragen kon…
ik zou hem vragen naar de bron
van alle dwaze overmaat en
ongekende overdaad
en macht van het testosteron.
       

Als ik het Caesar vragen kon 
die kwam en zag en overwon
dan vroeg ik: Is het uw
prostaat of zit het wellicht in
uw zaad of in gebrek aan zin of zon?
 

Als ik de hemel vragen kon
dan vroeg ik generaal pardon.
Een vrijstaat zonder angst en haat…
een onaantastbaar sultanaat
gelegen rond de Rubicon.

Rond en om je zerk.

Wat word je al ontnomen
voordat het is volbracht?
Een handvol mooie dromen
en gaandeweg je kracht.
Laat het zo ver niet komen
dat men je geest vernagt.
En laat je nooit vernaggen
aan vaandels en aan vlaggen.
Niet aan het kapitaal
de koning of de kerk.
Blijf tot het laatst toe lachen
en vernag je aan de plaggen
en aan de paardenbloemen
daar rond en om je zerk.

Geen seconde op schaal.

Eenzaam is zonder jouw liefde mijn lief.
Eenzaamheid is als graniet en massief
tot waar voorbij alle vogels verdwalen
en bomen verdrogen tot vormloze palen.
Tot wegwijzers voor een verschralende wind.
Niet alleen liefde- ook wanhoop is blind.

Zoon van een vader die wil dat ik kom
om samen te zwijgen- of onder het mom
van iets dat ons bindt me zijn wetten te stellen
zijn oordeel te vellen – of me te vertellen
hoe aardig en vaardig hij was en nog is
en daar tussendoor- wat ik allemaal mis.

Ex van een ex- nog zolang als ik leef.
Dat komt denk ik omdat ik veel te lang bleef
Wachtend op iets dat niet was te verwachten.
Met trage gedachten- met wachtkamerklachten.
Een wachtkamerhuwelijk- eindeloos lang.
Zo lang en steriel als een ziekenhuisgang.  

Vader van kinderen- lichtjaren ver.
Op een steeds verder verwijderde ster.
Een afstand zo groot- met geen maat meer te meten.
Geen maat voor de pijn van een schuldig geweten.
Een melkweg aan onmacht- een dode spiraal.
Geen meter in kaart- geen seconde op schaal.

Jantina…..                     

Durf niet te wagen van verdoemenis te spreken.
Je bent een zegen en de daad is een sacraal.
Ben je de hemel niet dan ben je vergeleken
daarmee toch minstens wel een hemels voorportaal.

Ik breng mijn springvloed- golf van voetvolk en van ridders
als in survival- als in kruistocht tot jouw ei.
Verliefde stoere helden- horden van aanbidders.
Als in een zondvloed- als in ordeloos getij.

En zoals ergens in de bijbel staat te lezen…
Wie zal voorspellen hoe het hen daar zal vergaan?
De allerlaatste zal misschien de eerste wezen
maar als dat kon dan zwom ik voor de meute aan.

Dan zou ik ver voor heel die ordeloze horden
met jou versmelten tot een wonderschone vrucht.
Ik zou weer jong en fier en heel gelukkig worden.
Zo zou geschieden in nog minder dan een zucht.

Dan werd ik negen maanden lang door jou gedragen
en dat is iets dat alle voorstellingen tart:
Zoete onwetendheid in warm en zacht behagen
en traag ontwaken in het ritme van jouw hart.

Er zou geen toekomst zijn- nog minder een verleden.
Geen tijd- alleen een almaar durend lange duur.
Een alle eeuwigheid omvattend kosmisch heden
dat niet verglijdt. Een niet verstrijkend kosmisch uur.

Een soort oneindigheid- een som van àlle tijden
die ligt rondom wat was en is- en ooit nog zal.
Die altijd doende is zich verder uit te breiden
tot onder– boven- binnen- buiten het heelal.

En aan het einde van het eind zou je mij baren.
In zeven weeën voer je mij dan naar het licht.
Als er iets is dat- dat zou kunnen evenaren…
kunnen verklaren- niet zómaar met dit gedicht.

Jouw fiere borsten zouden zienderogen zwellen.
Een onuitputtelijke stroom van zoete melk.
Wie zou mijn zegeningen dan nog kunnen tellen?
Jij zou mijn oorsprong zijn- mijn bron en lust- mijn kelk.

En zou ik groot geworden zijn- en recht van leden
werd ik jouw trouwe prins- jouw eigen Oedipus.
Jij onderwees mij in de strenge leer der zeden
en wij negeerden daarna samen de taboes.

De zondeval.

Laat ik het nog eens proberen:
In den beginne schiep de Schepper het concept
van de totale ledigheid en hij vulde die ledigheid
met zijn dromen.
……………………

God droomde van een slot- met bruggen en kantelen.
Een hoge torenspits- van zuiver klatergoud.
Een plaats om zich in rust en stilte te vervelen.
De tijd stond stil- toch werd hij- onwaarschijnlijk oud.

De maalstroom had zijn eigen oorsprong diep gevroren.
Zijn geest lag in zichzelf gevangen – als gestold.
De aller eeuwigheid- lag stil- als ongeboren
tot over eindeloze einders uitgerold.

Het Niets en Niemendal – lag vorstvrij opgeslagen.
Gezekerd- waardevast- en vacuüm verpakt.
Dit al met al was één– gereed- en als voldragen. 
Ondeelbaar en volmaakt- volkomen en intact. 

En toen hij dan tot slot- na lang was uitgeslapen
schiep hij het allereerst het duister van de nacht en                         
kort daarna heeft hij het morgenrood geschapen                                          
en weer wat later nog- het avondrood bedacht.                                           

En een gestage stroom aan magische gedachten
zocht zich een weg vanuit zijn heerlijk hemelbed                            
naar wat al sinds een eeuwigheid had moeten
wachten op vorm- en klank- en kleur- ballet- en alfabet                                       

Hij vroeg zich daarna af- waarom het hem dan stoorde
dat er in zijn nabijheid- niemand ooit iets zei
en hoe het kwam dat hij nooit iemand zag of hoorde
en daarom lichtte hij- zichzelf voorzichtig bij..

En steeds nog niet van plan het eerste mens te maken-
kreeg hij die droom waarin hij droomde dat hij sliep.
Die droom waarin hij droomde- zonder te ontwaken                  
dat hij de hele sante-sode-rimram schiep. 

Zodoende zijn wij hier-tenslotte toch gekomen.
Te Werkendam- en Beesd- te Goor en Nijverdal.
Rondom een Hof van Heden- vol met appelbomen.
Het is hier druk geworden na de zondeval.

Andromeda.

Laat me dromen door de tijd
van dat hemelsbreed tapijt.
Hoeveel jaren passen daar wel
in een uur?
Zonder noorden- geen kompas
en zonder woorden- zonder jas.
en zonder gaspedaal en ook
nog zonder stuur.

Wil je soms naar Jupiter
of hoe het daar ook heet?
Wil je naar Andromeda?
Weet je soms een betere
planeet- ik kom je na
al is het nog zo ver
tot aan de verste ster.

Want je hoeft nooit alleen te gaan.
Ik zal je volgen langs de maan.
Je bent m’n allerliefste
tover-tegenover en m’n plus
en soms is alles relatief m’n lief
( maar niet als jij me kust.)

Je hebt me net op tijd bevrijd
en toverde me uit je mouw.
Weg die benauwende habijt.
Ik dank het- voor de rest aan jou.
Je bent veel meer dan een
onzeggelijke vrouw.

Geen boven en geen onderkant.
Mijn linker is jouw rechterhand.
We worden een en twee in dit getal.
Zo gaan we delend wat ons deelt
om beurten beeld en spiegelbeeld
en gaan we samen op in een en al.

We zoeken naar de nevel.
Naar een zilveren spiraal.
En spreken in een nieuwe taal
en zeilen op de zonnewind
en komen eerder aan
dan dat we zijn gegaan.
Dat doen we allemaal

Kom lief we stappen uit de baan
en zweven in een vrije val
door heel dit grenzeloos heelal.
en gaan langs sterren van kristal
want liefde kent geen einde.
Liefde zoekt naar het begin.                                           

Het woord.
                              
Zo lang er het woord zich kan heugen
zo lang voegt het zich in de rij
en kiest het voor waarheid of leugen.
Dat gaat op en neer met het tij.

Leugen verlaag me niet.
Leugen behaag me niet.
Maak dat ik jou niet uit luiheid verdraag.

Waarheid verstoor mij dan.
Luister- verhoor mij dan.
Maak dat ik iedere dag naar je vraag.

Leugen besmet me niet.
Leugen belet met niet
Dat ik me wankel aan waarheden waag.

Waarheid bevraag me dan.
Daag uit en daag me dan.
Doe me de feiten en geef me de laag.

Het woord vond de wil te ontwaken
en zocht naar een lenige tong.
Zo werd er het woord tot een baken
een lied van verlangen dat zong.

Leugen verleid me niet.
Kwijt of bevrijd me niet
van wat me voorkomt als simpele plicht.

Waarheid verlicht me dan.
Laat me doen wat ik kan.
Half open ogen zijn meer dan half dicht.

Leugen laat af van mij.
Laat mijn geweten vrij.
Er zijn genoeg woorden aan leugens verkwist

Waarheid geloof in mij.
De filosoof in mij zegt:
Jij kunt zomaar niet worden gewist.

Dus laat me de woorden nog rijgen
tot ketting van bitter en zoet.
Van horen van zien en van zwijgen
maar zeggen al wat er toe doet.

Vertroostend elixer.
      …………..
Alleen voor het water
die heilige bron.
Dat water waarop heel
die eeuwigheid drijft.

Verzameld in zeeën
gekoesterd door zon.
Dat komt en weer gaat
met het tij en toch blijft.

Alleen voor het water
schrijf ik dit gedicht.
Dat onvermoeid vloeibare
levend kristal.

In groen en in helderblauw
onder het licht
als voedende moedermelk
voor dit heelal.

Vertroostend elixer
dat heelt en verzacht.
Dat wast en dat wist
alle sporen van strijd.

Wie heeft er dat wondere
water bedacht
dat regent en zegent en
spoelt door de tijd?