De  onbezoldigde  strandjutter.

Is eeuwigheid zoiets als tij
dat tweemaal daags de Wadden voedt
en ook al gaat dat niet voorbij
wat was dan eerder- eb of vloed?

Is eeuwigheid zoiets als wind.
Een stroom die het gebeuren draagt.
Geen oorsprong en geen einde vindt
maar wel mijn wil tot weten daagt ?

Is eeuwigheid zoiets als licht
onder dit hemelse gewelf
dat leidt tot inzicht en tot zicht
op alles– inclusief mijzelf?

Is eeuwigheid als wel gedacht
een lijn– een eindeloze trein
als door het duister van een nacht
van dood– van niet- en nooit meer zijn?

Is eeuwigheid een vrije val
zo diep en hoog als lang en breed?
Als door een grenzeloos heelal?
Voor wie is eeuwigheid een weet?

Ik wandel door een woestenij.
Vind in mijn herfst op goed geluk
soms onverwachts die zomer wei
waar ik vermoeid mijn dagen pluk.

Maar morgen heet het weer vandaag
en ondertussen sta ik stram
en stel ik vraag na vraag en vraag.
Waarop nog nooit een antwoord kwam.

De zon gaat onder – geen respijt.
Een voetstap in het natte zand
en vragen over eeuwigheid.
De Noordzee ruist en wast het strand!