Mijn ouders bekeerden zich in 1936 tot de N.S.B. en maakten zich later zodoende  schuldig aan collaboratie. Najaar1944 leidde dat tot de uittocht van velen die zich aan verraad bezondigden.Vader werd een geweer in handen gedrukt om het fascisme te verdedigen. (Grootvader- moeder- broer Peter- zusje Erika en ik- namen de vlucht naar Duitsland om daar het einde af te wachten. Maart 1945 vond daar een  luchtaanval plaats vlak bij ons onderkomen. Mijn zusje wist de gevolgen niet te overleven en stierf na drie dagen. Nooit had ik enig idee waar haar stoffelijk overschot- en dat van meerdere slachtoffers ter aarde waren bezorgd. Alles om dit te achterhalen faalde tot mijn echtgenote op het idee kwam om de familienaam aan te passen aan een voor Duitsers begrijpelijke spelling. Van der Lijke werd daarom “van der Lyke” en dat zorgde op het scherm voor het verschijnen van een gedenksteen te Suhlendorf met daarop de namen van ter plekke omgekomen- of vermoorde dwangarbeiders. Geheel onderaan de naam van mijn op de leeftijd van drie jaren omgekomen zusje. Ik was mijn eerste levensjaar nog niet voorbij en heb daarom geen herinnering aan haar. “Uiteindelijk nabij”- is een korte omschrijving van haar lot zoals mij dat door mijn broer ter kennis kwam.

Uiteindelijk nabij.

Maart vijfenveertig viel het doek.                                               
Jouw leventje- een zucht.
Je raakte als voor altijd zoek.
Gestorven- op de vlucht.

Met niets meer dan een dennentak
ter afscheid op jouw kist.
En ik- die nog geen woordje sprak
en nergens nog van wist……

had nog geen weet van moord en brand
en van jouw laatste uur.
Zo bleef je achter in dat land
vol haat en hellevuur.

Als ik ooit wist hoe jij vertrok…
ik weet het nu niet meer.
Een dwangarbeider op de bok.
Daarnaast een oude heer.

’t Is niet dat het er iets toe doet
maar bij jouw laatste reis
droeg grootvader zijn hoge hoed
en oogde vaal en grijs…..

van pijn en wanhoop en verdriet
als niet te vatten groot.
Met niets dan zorg in het verschiet
en schaduw van de dood.

De aarde nam jou daarna op.
Je kreeg een sober kruis.
Klein kleutertje net uit de dop.
Oneindig ver van huis.

En wij vonden de laatste trein
terug naar eigen land.
Een tocht van zijn of niet meer zijn.
Een wedren langs de rand.

Jouw jonge leven was de prijs.
Een thuiskomst zonder jou.
Hoe velen werden wereldwijs
na onmacht en berouw?

Maar tijd- die al wat is verslindt…
verzachtte- maakte vrij….
en bracht ons dit verloren kind
uiteindelijk nabij.