Jantina…..                     

Durf niet te wagen van verdoemenis te spreken.
Je bent een zegen en de daad is een sacraal.
Ben je de hemel niet dan ben je vergeleken
daarmee toch minstens wel een hemels voorportaal.

Ik breng mijn springvloed- golf van voetvolk en van ridders
als in survival- als in kruistocht tot jouw ei.
Verliefde stoere helden- horden van aanbidders.
Als in een zondvloed- als in ordeloos getij.

En zoals ergens in de bijbel staat te lezen…
Wie zal voorspellen hoe het hen daar zal vergaan?
De allerlaatste zal misschien de eerste wezen
maar als dat kon dan zwom ik voor de meute aan.

Dan zou ik ver voor heel die ordeloze horden
met jou versmelten tot een wonderschone vrucht.
Ik zou weer jong en fier en heel gelukkig worden.
Zo zou geschieden in nog minder dan een zucht.

Dan werd ik negen maanden lang door jou gedragen
en dat is iets dat alle voorstellingen tart:
Zoete onwetendheid in warm en zacht behagen
en traag ontwaken in het ritme van jouw hart.

Er zou geen toekomst zijn- nog minder een verleden.
Geen tijd- alleen een almaar durend lange duur.
Een alle eeuwigheid omvattend kosmisch heden
dat niet verglijdt. Een niet verstrijkend kosmisch uur.

Een soort oneindigheid- een som van àlle tijden
die ligt rondom wat was en is- en ooit nog zal.
Die altijd doende is zich verder uit te breiden
tot onder– boven- binnen- buiten het heelal.

En aan het einde van het eind zou je mij baren.
In zeven weeën voer je mij dan naar het licht.
Als er iets is dat- dat zou kunnen evenaren…
kunnen verklaren- niet zómaar met dit gedicht.

Jouw fiere borsten zouden zienderogen zwellen.
Een onuitputtelijke stroom van zoete melk.
Wie zou mijn zegeningen dan nog kunnen tellen?
Jij zou mijn oorsprong zijn- mijn bron en lust- mijn kelk.

En zou ik groot geworden zijn- en recht van leden
werd ik jouw trouwe prins- jouw eigen Oedipus.
Jij onderwees mij in de strenge leer der zeden
en wij negeerden daarna samen de taboes.