Heer bewoar ons laive lusten.

Rode lippen roaken mienent.
Nog mor even- bin ik dóen.
Parlamoeren noagels dienent.
Speulen ploagend deur mien toen.
                                            
Here Here wil mie waaiden.
Loat mie strunen- loat mie nunen.
Wil mie sums en din gelaaiden.
Tot aan ronde blonde dunen.

Spreek ik honderd vrumde toalen.
Zai verstaait mie– het mie wonnen.
Loat heur handen mor verdwoalen.
Want zai het mie eerlieks vonnen.  

Here- toukomst en verleden.
Neem heur- mor in aals gevaal
Loat mie weden– hier op t heden
Roezeboezen dat is aal.

Mit ons baaid noar hemel voaren.
Zunder zeggen – zunder spoor.
Vlij mien woordjes in heur oren
Roek heur – doek heur laange hoar.

Vort bennen Sodom en Gomorrah
en verswonnen Babylon.
Heer bewoar ons laive lusten
loat ons rusten bie de bron.

Schoonheid.

Wie weet er wat schoonheid is?
Zeg het me dan gauw.
Schoonheid van de wildernis!
Van het hemelsblauw?

Schoonheid van het een en al.
Van de sterrenpracht.
Van het eeuwige heelal.
Schoonheid van de nacht?

Schoonheid van een witte zwaan
Van de zon- de wind.
Schoonheid van een oceaan.
Van een spelend kind?

Wie weet er wat schoonheid is?
Pareltjes van dauw? 
Schoonheid van Acropolis? 
Van een mooie vrouw?

Ik weet waar de schoonheid is
waar ik zo van hou.
Schoonheid waar ik niets aan mis
schoonheid- die van jou.

Heimwee.

Soms stijgen wonderlijk en snel
als door zichzelf bedacht
mijn dromen uit hun carrousel
en vluchten door de nacht.

Daar zijn ze meer dan een idee
dan een gedachtentrip.
Ze nemen mij een eindje mee
in sprakeloos begrip.

En zien hoe ik mijn kracht verspil
en spoeden zich weer heen.
De steen der wijzen die ik til
laten ze mij alleen.

En in de morgen komt de zon
dan ga ik moe en mank.
Verwoord mijn dromen in jargon
in woorden zonder klank.

Het licht is met de duisternis
sinds dag en nacht in strijd.
Vanaf die tijd is al wat is
gevangen in de tijd.

Gevangen in het uitlaatgas
in dodelijk odeur.
In heimwee naar een tijd die was
vervuld van zoete geur.

……………………   Laat zijn…………………

Laat zijn…………. Muziek en vrolijkheid.
Genegenheid en zang.
Laat zijn…………. Een hele fijne tijd.
Een schouder en een wang.

Laat zijn……………Een beetje eerlijkheid.
En vriendschap en plezier.
Laat zijn……………Wat lef en wat beleid.
Wat geest- een beetje zwier.

Laat zijn……………Een kleine kleinigheid.
Vertrouwen, een gebaar.
Laat zijn……………In alle duurzaamheid.
Van jaar op jaar op jaar.

Laat zijn……………Een beetje zorgzaamheid.
En trouw, een lief gezicht.
Laat zijn……………Tot waar de liefde leidt.
Tot warmte en tot licht.

Salto mortale

Zekerheden kan ik missen.
Dat is zeker- dat staat vast.
Of zou ik me weer vergissen?
Want ik zeg het op de tast.
Misschien heb ik iets vergeten
maar dat weet ik morgen pas.
Morgen zal ik zeker weten.
Dan is gisteren als glas.

Buitelend naar de finale.
Vliegend tot het is volbracht.
Nog een keer salto mortale
spelend met de zwaartekracht.
Misschien val ik onverwacht.
Even eerder dan ik dacht.
Even eerder dan ik dacht.
Misschien val ik onverwacht.

Zeilend op het grote water
ben ik vrij- ik dans en glijd.
En ik schrijf je hier voor later
in het logboek van de tijd:
Lieve liefste wees gerust
als je me ten afscheid kust.
Als je me ten afscheid kust.
Lieve liefste wees gerust.

Zekerheden kan ik missen.
Dat is zeker- dat staat vast.
Of zou ik me weer vergissen?
Want ik zeg het op de tast.
Misschien heb ik iets vergeten
maar dat weet ik morgen pas.
Morgen zal ik zeker weten.
Dan is gisteren als glas.

De  onbezoldigde  strandjutter.

Is eeuwigheid zoiets als tij
dat tweemaal daags de Wadden voedt
en ook al gaat dat niet voorbij
wat was dan eerder- eb of vloed?

Is eeuwigheid zoiets als wind.
Een stroom die het gebeuren draagt.
Geen oorsprong en geen einde vindt
maar wel mijn wil tot weten daagt ?

Is eeuwigheid zoiets als licht
onder dit hemelse gewelf
dat leidt tot inzicht en tot zicht
op alles– inclusief mijzelf?

Is eeuwigheid als wel gedacht
een lijn– een eindeloze trein
als door het duister van een nacht
van dood– van niet- en nooit meer zijn?

Is eeuwigheid een vrije val
zo diep en hoog als lang en breed?
Als door een grenzeloos heelal?
Voor wie is eeuwigheid een weet?

Ik wandel door een woestenij.
Vind in mijn herfst op goed geluk
soms onverwachts die zomer wei
waar ik vermoeid mijn dagen pluk.

Maar morgen heet het weer vandaag
en ondertussen sta ik stram
en stel ik vraag na vraag en vraag.
Waarop nog nooit een antwoord kwam.

De zon gaat onder – geen respijt.
Een voetstap in het natte zand
en vragen over eeuwigheid.
De Noordzee ruist en wast het strand!

Schoon is jouw ziel

Schoon is jouw ziel- ongewassen de mijne.
Iedereen heeft zo de hare of zijne.
Ik heb een knorrende – morrende – porrende ziel.
Jouw hart is groot- het is groter dan groter
groter dan grootst en de liefde devoter.
Was jij een struisvogel – was ik niet meer dan een kriel.
Was ik nog kleiner dan zou jij misschien
mij helemaal niet of nauwelijks zien
Dus ben ik blij dat ik ben die ik ben.
Daardoor ken ik je zoals ik je ken.

Ruim is jouw geest en het is er ook warmer.
Soms wat naïef ver maar zeker niet armer.
Jouw geest is liever dan die van mij ooit is geweest.
Groot is de liefde die spreekt uit je ogen.
Grijsblauwe spiegels die heel wat gedogen
van om het even wie maar nog van mij wel het meest.
Ik ben wat ouder en kouder m’n lief
soms is jouw warmte mijn enig gerief.
Jij bent wat beter- completer als mens.
Jij hebt van alles van wat ik me wens.

Jij hebt me ergens van zolder gehaald.
Ik stond daar verweesd en een beetje verdwaald
met stof in m’n navel en spinraggen onder m’n kin.
Jij hebt me zevenmaal omme gedraaid en
hebt heel kordaat met een stofdoek gezwaaid
en Godzijdank zag je d’r kennelijk toch wel wat in.
Vind je dit allemaal wat overdreven….
stil dan maar- wacht dan maar- wacht maar eens even.
Ik heb dit lied enkel voor jou geschreven
Ik heb je lief – heb je lief als het leven.

Mijn ziel

Zelfs toen mijn ziel bevroren was
en nagenoeg verloren was
toen zocht zij uit zichzelf de zon.
Ik wist wel dat mijn ziel dat kon !

Oneindig zielsveel – heet mijn ziel-
dat rad- dat tijdloos rollend wiel
dat wentelt door de eeuwigheid-
mijn eigen ziel en zaligheid.

Soms eventjes een A.P.K.
De zwarte gaten op het pad
van hier tot aan Andromeda
die heeft mijn ziel nu wel gehad.

Maar soms heeft zij een lekke band
dan belt zij naar de sterrenwacht
en staat ze even aan de kant
te midden van die sterrenpracht.

Mijn ziel is niet te zeggen snel.
Wel tig keer sneller dan het licht.
Je ziet haar niet maar misschien wel
heel even met je ogen dicht.

Soms is zij lichtelijk gekreukt.
Dan moet zij worden opgedoft-
wat opgeleukt en uitgedeukt
van voor naar achter afgestoft.

Mijn ziel blijft onder mijn voogdij.
Opdat zij zomaar niet verdroogt
tank ik haar regelmatig bij.
Dat is mijn plicht als zielenvoogd.

Het een en het al.

Ooit werd alle materie tot ver- verder– verst
samengeklonterd en samengeperst.
Dat had zelfs atomen tot stilstand gebracht
en heel het heelal werd een peilloze nacht.

Niets kon aan implosie ontkomen.
Geen licht en geen zicht– zelfs geen dromen.
Toch dwarrelde toen op een keertje
een fraai paradijsvogel veertje
                       
zacht schommelend vanuit het onmeetbare niets
en voegde zich zo bij dat enige iets.
Het was bij mijn povere weten
de zwaartekracht even vergeten.
                     
En voegde zich zo bij het een en het al.
Al wat ooit implodeerde kwam vrij met een knal
want eeuwig is dat wat zich steeds weer herhaalt.
Zich opent en zich met beweging vertaalt.

Ik zou niet weten wat er is.

Laatst heb ik in mijn spoed
een ordelievend volk verstoord.
Was er een mierenmassamoord
onder mijn wrede voet.

Men zegt wel – God is goed
maar gaat hij ook op voeten voort?
Heeft hij wel ooit van ons gehoord
of ons bestaan vermoed?

Ik zou niet weten wat er is.
Geen hel en geen verdoemenis.
Al ruikt het soms naar zwavel.

Misschien is er alleen maar dood.
En is dat dan zoiets als bloot.
Als naakt –  en zonder navel?

Als U in wijsheid heeft beslist
over een oude nihilist
neem hem dan op als commensaal
omdat hij het niet allemaal
en helemáál niet zeker wist.