Het een en het al.

Ooit werd alle materie tot ver- verder– verst
samengeklonterd en samengeperst.
Dat had zelfs atomen tot stilstand gebracht
en heel het heelal werd een peilloze nacht.

Niets kon aan implosie ontkomen.
Geen licht en geen zicht– zelfs geen dromen.
Toch dwarrelde toen op een keertje
een fraai paradijsvogel veertje
                       
zacht schommelend vanuit het onmeetbare niets
en voegde zich zo bij dat enige iets.
Het was bij mijn povere weten
de zwaartekracht even vergeten.
                     
En voegde zich zo bij het een en het al.
Al wat ooit implodeerde kwam vrij met een knal
want eeuwig is dat wat zich steeds weer herhaalt.
Zich opent en zich met beweging vertaalt.