Tot en mit zummer 1951 woonden mien olden, mien grode bruier en ik, bie ons Grootmoe ien t hoes aan de Javalaan ien Apeldoorn. Sums en din nam zai mie aan t haandje, mit – richten t Oranjepaark. Doar ien de buurt ston n hemelse povvertjeskroam en doar luzde ik wel pap van. t Haile spul was nait wied van t stee vandoan, doar morn persies n joar terug, n zaike man mit zien auto deur t publiek jagde. Geur van verdrait en dood zellen sund dij dag veur k wait nait hou laang verbonden blieven aan t zurgeloze oranjefeest.

Mien grootmoe was doudestieds t geduldegste minsk op oarde. Zai was voak veuls te goud. As k heur doarom vruig, leesde zai mie veur oet “Jasper Aap”. Aaltied mor weer kaalfde t min of mit dat aarme daaier en ik mos doar ieder keer duchteg van snuttern. Doarom veraanderde grootmoe t verdraitege lot van dij oap, mor dou wol ik t verhoal nait meer aanheuren.

Achter t hoes lag n werelddail. En ien de midden van dat kontinent ston n reus onder de reuzen; grootmoe heur appelboom. n Grode gruine kattedroal. Van ain zo n boom haar Noach zok n ark baauwen kend. Onder dij boom en onder de vleugels van dij geduldege en zaachtmoudege vraauw, beleefde ik mien eerste bewuste joaren.
Dij boom veraanderde ainmoal ien t joar ien n dreum van witroze blui.
Net zoas dat weer even loater ook t  bemoste veld rondom omteuverd wer ien n witte waaide. Ien juni bedekte dij kattedroal de waaide nog weer mit n loag klaine- vlinthaarde appeljes. Ien juli- en augustusmoand speulde ik onder t gewulf van t bloaderdak….en ien september kwamen honderden riepe appels mit slovve plofkes te lande op n dekberre van vergeeld mos en vergoane blui.
Mooiste appels( zunder wurms – drij ien n schounendeus) brocht ik op t bretje van mien holten step noar Willemientje. Over t ongelieke zanderge loantje bezurgde ik heur ook nog mien kostboare verzoameln lege odeklonje vleskes en jampotdekseltjes. Wie waren voak mit ons baaid.  Achter ien toen tussen de balsemien en de hoge bloader van t robaarberveld, waren wie vaaileg. Lutje robaarberstoalen waren zaacht en zo zoer, wie knepen ogen der bie dicht as t sap ons tegen t goagel meeg.
Woaraarns onder t asfalt van t loantje, ligt nog aal t zaand oet mien zandbakje doar ik  de koelen en de goaten mit opvulde. Vanzulf te begunnen mit de koelen en de goaten veur Willemientje heur olderlieke wonen.
Ik was gek mit heur. Ik heb heur pad effend. Zai was ainegste dij mie ongestraft aan hoaren en oren trekken mog. Op mien verjoardag, ien t klaske van juf De Bruin, mog ik heur oetkaizen om dij dag noast zitten.
Woar bistoe bleven Willemientje en wat hestoe doan mit ons laimeneerstiekjes ?