Geen rozencavalier.

Ik was geen Rozencavalier. Het lied dat ik voor Ella schreef- maakte vrijwel direct een einde aan de flirt die ons korte tijd met het hoofd in de wolken hield. We ontmoetten elkaar met regelmaat bij de deur van de muziekschool waar zij pianoles had en ik mijn gitaar teisterde. Als twee overjarige pubers wisselden we onze belevenissen en vermeden we opdringerig oogcontact. We hadden het over muziek- ons beider partners- en over alles wat er toe bij droeg onze ware gevoelens voor onszelf te houden. Maar de laatste keer dat wij daar zo zaten overhandigde ik haar mijn gedicht. Al terwijl ik dat deed voelde ik me een houten harlekijn en het beschermengeltje op mijn schouder nam hikkend van schrik plaats op een tak van de treurwilg in het plantsoentje aan de overkant.

Klingklokjes bel maar. Ella vertel maar-
vertel en ik smelt……..

Over de vlinders en over de kinders
en over iemand die zoekt maar niet vind.
Over het nemen en over het geven
en over waar geven en nemen begint.
Klingklokjes bel maar. Ella vertel maar.
Zeg maar iets over de zon en de wind.

Praten met jou over allerlei dingen….
praten met jou is een beetje als zingen.
Zingen wat wel en wat helemaal niet.
Zingen om zomaar en ook om het lied.
Klingklokjes bel maar. Ella vertel maar.
Ella vertel maar van al wat je ziet.

Over van buiten en over van binnen.
Over relaties en vrienden– vriendinnen.
Van wat je afstoot en van wat je wenkt.
Ella vertel maar van waar je aan denkt.
Klingklokjes bel maar. Ella vertel maar
Praat en vertel maar van wat er je krenkt.

Met je gebaren- streel je mijn snaren.
Hart op je tong en je mond van de rem.
Praat en ik luister- raak als in kluisters.
Als in de ban van je kleurige stem.
Klingklokjes bel maar. Ella vertel maar.
Ella vertel maar van haar en van hem.

Ella nam mijn lied dapper in ontvangst. Thuis beluisterde zij dit vers dat ik in mijn studiootje had vastgelegd op een Hema cassettebandje. De lading van het lied- de teneur- de kleur- hoe zal ik het omschrijven? Alleen in het Gronings bestaat er een woord waarmee je het kunt vatten : “Wìnsteghaid”. Ella kreeg nooit weet van het gedicht dat ik in de nadagen van onze flirt ook nog voor haar zou schrijven.

Geen vuurwerk.

Ik had er zo graag bij de berg aan de voet
van schaduw tot zonlicht jouw liefde ontmoet.
Maar jij was een hinde en ik was een boom
en jou daar te ontmoeten dat was maar een droom.

Ik had er zo graag in een weelderig bos
je voeten gedragen als was ik het mos. 
Als was ik een deken van varens en groen
een bed voor je lijf en een veer aan je schoen.
                      
Ik had er zo graag als onstuimige zee
je duinen bestormd maar ik bleef heel gedwee.
en toonde je niets dan een schuchtere lach
en zei je op veilige afstand gedag.

Er werd niet met vallende sterren gestrooid
en heel misschien ooit- werd uiteindelijk nooit.
Geen vurige vonken van hier naar omhoog.
Geen vuurwerk tot over de bovenste boog.