Wel te rusten lieve lief.

Wil niet omzien meer- niet praten
en laat zorgen ons verlaten.
Laat de nacht de dromen kleuren
tot een feestelijk gebeuren.

Morgen- net voordat het licht is
maar de dageraad in zicht is
dan vertel ik jou die dromen.
Laat de zoete slaap nu komen.

Wil niet omzien meer- niet praten.
en laat zorgen ons verlaten.  

Laat mij de vreugde.

De meeste van mijn wegen waren
nogal luchtig
en licht ontuchtig maar zelfzuchtig
bovenal.
Ik ben van alles al geweest  maar nooit
godsvruchtig.
Dus vrees ik niet dat ik De Here vrezen
zal.

Laat me nochtans mijn ziel in zaligheid
bezitten.
Laat me de vreugde van een glas
gedistilleerd.
Laat me mijn huisje witten- onkruid
onderspitten….
en weer verleren wat ik eerder heb geleerd.    

Utopia

Ik wachtte tegen beter weten
bij het proletariaat.
In het spoor van de profeten
met hun eindeloos gepraat
lusteloos en volgevreten
op de rode dageraad.

Liet me jarenlang betalen
werkte nijver en kordaat.
Bouwde mee aan alle kwalen
van de snelle welvaartstaat.

Laat me dus nu mediteren
bij een glas gedestilleerd
want dat kan ik wel waarderen
en het valt ook niet verkeert
nu ik langzaam leer verleren
wat ik eerder heb geleerd.

Prangende vraag

Plaats waar de branding mijn zwijgen ontmoet.
Enkel de zee met dat bruisend refrein.
Wonder mooi oord waar geen woord er toe doet.
Van eb en vloed en het zijn om te zijn.

Plaats van verwondering als van een kind.
Mantra die als door mijn aderen bruist.
Waar mijn gedachten verwaaien in wind.
Huis waar de eeuwige eeuwigheid huist.

Zonder tijd

Zonder tijd nog zelfs geen ruis.
Ook geen einde of begin.
Enkel stilte- geen abuis.
Geen verlies en geen gewin.
Zonder tijd geen jij of ik.
Ook geen allerlaatste woord.
Zonder tijd geen ogenblik.
Niets en niemand die iets hoort.
Zonder tijd geen ogenblik.
Stilte stiller nog dan stil.
Nergens ergens nog een klik.
Nergens nog een wens of wil.
Zonder tijd geen hier of nu.
Nergens nog een reddend woord.
Zonder tijd geen mij en U.
Niets dan niets en niets wat stoort.
Zonder tijd niets wat je raakt.
Nergens nog een hemelpoort.
Zonder tijd – waar iets ontwaakt.
Niets van wat er nog bekoort.

Ruis en bruis

Altijd weer spelen de dagen
hier een lied van: Ach en wee.
Laat de wind zich niet verjagen
en brengt golven met zich mee.
Er te zijn dat is zijn leven!
en zijn ruis- is daar zijn thuis.
Is zijn nemen en zijn geven.
Zijn de golven ruis en bruis.

Samen naar boven

Lopend alhier met mijn schouders gebogen
doet me de trap richting hemel geloven.
Zie me daar gaan – is het waarheid of waan?
Richting zon- richting maan? Richting eeuwig
bestaan?
Staat die hemel hier boven dan open ?
Heeft het zin te geloven of hopen ?
Laat die opstapjes staan tot de zon- tot de
maan.
Laat de liefde die opstapjes dopen
en ons samen naar boven toe lopen.

Verschoond van verdriet

Soms is het leven om te blijven staan
en om al die schoonheid niet over te slaan.
Om de eeuwige ruis- en de eeuwige bruis
te ontvangen als was het een tweede tehuis .
Door niets meer beteugeld.
Door vreugde bevleugeld.
Alsof het de eeuwige eeuwigheid ziet.
Geheel zonder pijn en verschoond
van verdriet.

Schoonheid

Dalderend schuim en een branding: Geducht!
Zee die zich geeft aan vergrijzende lucht!
Horizon verder dan ver en naar hier
constant die ruis als van bruisend vertier.
Plaats waar de eeuw zich de eeuwigheid haalt.
Plaats waar mijn hart al die schoonheid vertaalt.
Schoonheid die tot in de eeuwigheid straalt.

Heremie.

Heremie

Heremie- al mijn heerlijke jaren
zijn er niet om U dood te verklaren.
Maar ik heb U nog nooit als een godheid erkend.
Maar van mij mag U helemaal zijn die U bent
en ik wens u nog eeuwige jaren.
Stoor U niet aan mijn zware bezwaren.

Heremie wil mij liever niet dwingen
om nog zalmende liedjes te zingen.
Ze zijn zeer uit de tijd dus ik wil ze liefst kwijt.
Er is bijna niets meer waar ik zo onder lijdt.
Laat me liever een avondje swingen.
Heremie- wil mij liever niet dwingen.