Gak gak gak.

Dit is de club van zwart
op wit.
Een kleur waar niemand
hier mee zit.

Want zitten is onzinnig
hier. Totaal onnodig.
In deze club is niets en
niemand overbodig.

En een gesprek is een
gemak.
Is een meerzijdig
gak- gak-gak.

Ik krijg hier alles zwart op
wit bij deze eend.
En altijd duidelijk en zeker
welgemeend.

Tegenoverkant

God – in zichzelf – was één – alleen
en wist niet dat hij zich bevond
in niets dan leegte om zich heen
totdat hij voor een spiegel stond.

En hij sprak waardig– doch verrast
wij zijn getweeën– zo ik zie
maar zeg me spiegelende gast
verklaar me – wie van ons is wie?

En spreek dan-  tegenoverkant
ben je mijn min– ben ik jouw plus
jouw linker lijkt mijn rechterhand
kunnen wij één zijn in een kus?

Laat ons dan delen wat ons deelt
en niet meer zijn in dit getal
niet langer beeld en spiegelbeeld
ga met mij op in één en al.

     Tergend traag verdwijnen.
 ……………………………………………………

( “Je bent er bijna”… zegt het pad.)

  Maar ik zou echt niet weten wat
  of waar ik daar zou moeten zijn.
    Dat pad ligt mij niet in de lijn.

   Laat ik mijn onderarmen thuis?
      Sta ik hier enkel per abuis?
 Waar is mijn wapenschild van toen?
   Waar is mijn wil en mijn blazoen?

  Spaar me het leven achter slordige
                 gordijnen.
   En ook het niksen en het tergend
            traag verdwijnen.

Curaçao

Heel nog niet zo lang geleden
kwam het voorstel van mijn lief
om de hemel te betreden
want zij zegent dat gerief.

En zo zijn we toen gevlogen.
Goed van zin en hand in hand
en we kregen grote ogen
van dat wonderbaarlijk land.

Rond dat pareltje van schoonheid
blijft de hemel altijd blauw
en is overal en altijd
heel veel waar ik echt van hou! 

Zoals we hier zijn

Laat ons de wolken – de wind
en het water
Laat ons beleven en laat
ons met rust
Spaar wat er voor je ligt
niet steeds voor later
’t Is nemen – geven en leven
en lust
Laat ons maar even zoals we
hier zijn
Ik ben Jan Klaassen en
jij bent Katrijn