Door rododendrons beschaduwde lanen.
Vermoeide restanten van veel veteranen.
Onder de velden van eer heel wat helden.
De op een miljoen niet nauwkeurig getelden.
Onder de zoden vergane verraders.
De zonen van zonen en vaders van vaders.
Onder het mos of een deken van naalden
geraamten van in al die waanzin verdwaalden.

En op de akkers die liefelijk glooien
beenderen die bij het aardappelrooien
los zijn gewoeld en de dagen markeren
waar voor wie wil wel wat van valt te leren.
Onder het maaiveld van polders en kwelders…
de vloeren van huizen in putten en kelders…
Zomaar wat knoken die nooit zijn gevonden
van schurken en schenders- of die zijn geschonden.

soms in tehuizen nog krasse bejaarden
die indertijd hun geweten bezwaarden.
Sommigen hebben dat nooit willen weten.
Anderen zijn dat het liefst maar vergeten.
Liever vergeten van al dat vergassen.
Maar niet vergeten hun handen te wassen
en niet vergeten zichzelf te vergeven
en niet vergeten om verder te leven.

Rest wat er rest- namen van de vermoordden.
Lijsten in marmer gebeitelde woorden.
Stof tussen zand- as van de gecremeerden.
Een bronzen plaat voor geëxecuteerden.
Rest wat er rest- wat niet is te beschrijven.
Wat altijd was- en wel altijd zal blijven (?)
Rest wat er rest is dat schouderophalen.
Overal worden nog mensen vermalen.

’t Is aan de staat om de wetten te stellen
en aan de rechters om vonnis te vellen.
Het is aan mij als ik mij wil verzetten
tegen een vonnis of tegen die wetten.
’t Is aan bewakers om mij te bewaken.
Het is aan mij om dit schrijven te maken.
Het is aan mij om niet alles te vreten.
Enkel van mij is mijn eigen geweten.

Het is aan mij om mijn grens te bepalen,
Het is aan mij om daar voor te betalen.
Wat er aan jou is- zal ik over zwijgen.
Vraag je alleen maar af: Is het je eigen? 
Eigen aan mij zijn mijn hart en mijn longen.
Eigen aan mij: al wat ik heb gezongen.
Is het me mogelijk nog iets te geven
dan geef ik vertrouwen en hoop voor die leven.