Een niet te evenaren schoonheid nam plaats pal ter linker zijde van mijn kruk en als in een flits wist ik het: Zij is het- het kan dus toch!
Ik voorzag een hemelbed met gordijnen van velours- en ik dacht: ”Laat mij het daar op zijn aller allerminst – 1 keer met haar doen. Laat het mijn zaadje zijn dat gestaag groeit en ontwaakt in het ritme van haar hartslag.

De losse leer der zeden.

Wie durft nog wagen van verdoemenis te spreken?
Je bent een engel- en de daad is als sacraal.
Ben jij de hemel niet- dan ben je vergeleken
daarmee toch minimaal het hemels voorportaal.

Voor jou mijn springvloed- golf van voetvolk en van ridders
als in survival- als in kruistocht tot jouw ei.
Een stoot verliefde stoere helden en aanbidders
als in een zondvloed- als in ordeloos getij.

En zoals ergens in mijn bijbel staat te lezen:
“Wie zal voorspellen hoe het hen daar zal vergaan?”
Maar laat mijn mooiste zaadje wel de eerste wezen.
Dus laat hem ver voor heel die wilde meute aan.

Laat hem vooraan die bijkans ordeloze horde
met jou versmelten tot een wonderschone vrucht
Dan zal hij mooi en fier en heel gelukkig worden.
Laat dat gebeuren in nog minder dan een zucht…..

en wordt hij negen maanden lang door jou gedragen.
Dat is iets dat alle voorstellingen tart.
Zoete onwetendheid in warm en zacht behagen
en traag ontwaken in het ritme van jouw hart.

En aan het einde van het eind zul jij hem baren.
In zeven weeën voer je hem dan naar het licht.
Als er iets is dat dit zou kunnen evenaren-
kunnen verklaren- niet zomaar in dit gedicht.

Jouw fiere borsten zullen zienderogen zwellen.
Een onuitputtelijke stroom van zoete melk.
Wie zal zijn zegeningen dan nog kunnen tellen?
Jij zult zijn oorsprong zijn- zijn bron en lust- zijn kelk.
 
Wanneer hij groot geworden is- en recht van leden
wordt hij een trotse prins- een late Oedipus.
Jij onderwijst hem in de losse leer der zeden.
en leert hem snel nog het negeren van taboes.
……………………………………………………………………..

In een  later stadium werd aan mijn edele voornemen voldaan
met dien verstande dat er geen sprake was van het verwekken van een prins maar wel van een schone prinses die nog weer wat later werd opgevolgd door een even mooie vrouwelijke schoonheid. Ik ben daar bepaald niet ontevreden of ongelukkig van geworden!!.