Vita Nova

Veni Vidi Vita- is de vierde in de rij.
Sterk en als geboren voor de vrijheid-  
dat is zij.

Artistiek en niet te houden in haar
pubertijd.
Daarna snel zichzelf hervonden-
helemaal bevrijd.

Zesendertig jaren waaiden
met de wilde wind.
Moeder van twee kinderen en
tegelijk ons kind.

………………………………….

Toen- de oudste dochter van Tinie en mij het einde van haar pubertijd naderde- en ook ik mijn omgang met haar wist om te buigen richting wat meer geduld en begrip- veranderde er veel ten goeden in onze omgang. Vandaar het onderstaande gedicht dat ik in die woelige tijd schreef. 

Vita Nova

Vita Nova- boterbloempje.
Pluisje in de wind.
Laat me jou de namen noemen
die ik voor jou vind.

Mooie blanke waterlelie
luister naar dit lied.
Luister nog heel even naar me
kruidje roer me niet.

Elke vraag is te voorspellen.
Morgen vraag je naar de zin.
Wat zal ik jou dan vertellen?
Want- zie ik het zelf wel in?

Wijsheid heb je niet te vrezen
want mijn wijsheid ging failliet.
Ik zal jou de weg niet lezen.
Zo geweldig lees ik niet.

Ga maar met de wereld spelen.
Ga maar op je benen staan.
Bouw je eigen luchtkastelen
langs een ladder naar de maan.

Reis naar overal en nergens.
Ga maar naar ik weet niet waar.
naar dat onbegrensde ergens
langs de weg van hier naar daar.

Leef je eigen lieve leven
tot je heel veel hebt gedaan.
Tot je niets meer hebt te geven.
Tot het tijd is om te gaan.

Tot je weet wat je wou weten
van je eigen firmament.
Tot je alle sterren- manen
en planeten hebt verkend.