Een avond in Uithuizen is een ode aan de liefde- maar tevens zo goed als de waarheid rond de wijze waarop Jantina en ik voor het eerst contact maakten.
Niets geen overdrijving. De waarheid rond wat ons overkwam bij die eerste toevallige kennismaking- en daarna- is weliswaar moeilijk onder woorden te brengen maar toch verklaar is hierbij naar eer en geweten een vers te hebben geschreven dat die waarheid tot zeker 99 procent benadert. Lees en huiver.  

Een avond in Uithuizen

Een Grand Café- een avond in Uithuizen.
Daar stonden zeven krukken aan de bar.
Op uitgesleten donkere plavuizen.
Daar was je dan- nog net geen twintig jaar.

Licht loensend door een grote bril.
Rondborstig- hartverscheurend pril.
Een beeld van schoonheid en van jeugd.
Van ondeugd hand in hand met deugd.
Met steil melkboerenhondenhaar.
Ik dacht direct: Had je me maar.
Omdat als jij mij hebben zou
dan omgerekend had ik jou.

Een Grand Café- een avond in Uithuizen.
Daar dacht ik: Toe dan Tarzan- grijp je kans!
en sleur die schoonheid over de plavuizen
al in een soortement van paringsdans.

Daar zat ik met m’n bal gehakt
als aan de tapkast vastgeplakt.
No net geen drieëndertig jaar
en toch al bijna middelbaar.
Zo kachel als een tierelier
van anderhalve meter bier.
Ik hoorde net nog wat je zei:
Hallo- is deze kruk nog vrij?

Een Grand Café- een avond in Uithuizen.
Jij zat me op te nemen van opzij
en schoof je kruk toen over de plavuizen
beetje bij beetje nog wat dichterbij.

Wel wonderlijk- want overvol
Van zelfverwijt en alcohol
zag ik er toen toch en profiel 
uit als een natte randdebiel.
Ik zei: Ik neem d’r nog maar een.
Jij vroeg: Je drinkt toch niet alleen?
Ik zei: O.K. dan ober…..twee
Toen dronk jij dapper met mij mee.

Een Grand Café- een avond in Uithuizen.
Jij steeg toen je de derde had gehad
vanaf je kruk tot boven de plavuizen
en zong: Ik heb je eeuwig lief mijn schat.

Je sloeg je armen uit en vloog
vlak langs de kroonluchter omhoog
en vanuit jouw decolleté
vlinderden briefjes naar benee.
Daar stond: Ik wil geen bruidsboeket
maar een gebeeldhouwd hemelbed.
Rode gordijnen van velours
en elke nacht plaisir d’amour.

Een Grand café- een avond in Uithuizen.
Een zinvol einde van een mooi begin.
We dansten samen over de plavuizen
de deur uit en het lieve leven in.

Hoe vaak liepen wij hand in hand
wel langs de branding op het strand.
De vloed- perpetuum mobile
nam elke afdruk met zich mee.
Dat tij- zo sterk en watervlug
gaf ons er schelpen voor terug.
’t Is goed- nog steeds voor jou en mij
zo op en neer als met dit tij.   

Een Grand Café- een avond in Uithuizen.
Daar stonden zeven krukken aan de bar.
Op uitgesleten donkere plavuizen.
Daar was je dan- nog net geen twintig jaar.