Vaaier en vief maai.

Schoamachteg mor ik kin t rond dij doatum dit joar meschain ains nait wachten om der letterlek en feguurlek  laang bie stil te stoan.
Doarom dou ik dat hier en nou, want wat der achter dij doatum schoelt, is belangriek, ook veur mie.
Omdat ik van winter ’43 bin, heb ik dat ellendege steertje van oorlog gelukkeg nait bewust mit kregen. Mor van wat ik noatied as opgruiend jonkje der stoareg van leerde begriepen, vervulde mie eerst mit verzet, mit  ongeleuf tegen beter waiten in. Ik dink omreden dat ik nait recht begriepen kon dat der in n wereld dij mie goud en geef veurkwam, toch zulkse vrezelke dingen gebeurd waren.
Mien wereldje was rond en vol van speulende kinder….taauwkespringen op t schoulplaain, voebalen, hinkeln, knikkern, swimmen, visken, mit n top in de weer wezen.
Der waren pollersloten vol mit stiekeltjes, kellers vol mit weckvlezzen, gloazen potten vol mit spekjes en wel drij kleuren gezeuze. Der waren spannende verjoardoagen, waarme zummers, scheuvelwinters, en ik haar de aalderlaifste grootmoe van haile wereld. Hou haar dat din meugelk west dat doar in dijzulfde wereld, zoveul onzegboars gebeurd was. Deur de feiten mos k mien ongeleuf oeteindelk inlevern tegen “geleuf.”
“Geleuf”, dat t nooit, nooit weer gebeuren zol. Ik kin mie goud herinnern dat ik doar vast van overtuugd was. Meschain kwam dat wel deur mien nait te overtrevven grootmoe, mouder van mien voader. Wat ben ik blied dat ik heur nog zo laang mitmoakt heb en dat zai ons dij eerste stoere joaren noa de oorlog ie hoes nomen het. Zai is der al laang nait meer en ook aal heur tiedgenoten binnen oet de tied. (Oet de kollektie – zo as mie schoonmoeke dat zee) Waren standvastege en moudege minsen bie – zoas mien grootmoe….. mor ook aandern….aans haar t aalmoal ja nait gebeuren kind…….

In veul tehoezen nog krazze bejoarden:

Binnen vergeten van aal dat vergazzen.
Mor nait vergeten heur handen te wasken.
En nait vergeten zokzulf te vergeven.
En nait vergeten om wieder te leven.

Rest wat der rest – noamen van de vermoordden.
Riegen ien maarmer baaitelde woorden.
Stof tussen zaand – aske van de kremeerden.
n Bronzen ploat veur de executeerden.

Rest wat der rest is dat schollers ophoalen.
Aal nog mor weer worden minsen vermoalen.

……………………………………………………

Tekst: Hans van der Lijke