Ik heb je lief- heb je lief als het leven.

Schoon is jouw ziel- ongewassen de mijne.
Iedereen heeft zo de hare- de zijne
en ik heb een knorrende- porrende- morrende
ziel.
Jouw hart is groot- het is groter dan groter.
Groter dan grootst- en de liefde devoter.
Was jij een struisvogel- was ik niet meer
dan een kriel.

Was ik nog kleiner dan zou jij misschien
mij helemaal niet of nauwelijks zien.
Dus ben ik blij dat ik ben die ik ben.
Daardoor ken ik jou zoals ik je ken.

Ruim is jouw geest en het is er ook warmer.
Soms wat naïever maar zeker niet armer.
Jouw geest is liever dan die van mij ooit is
geweest.
Groot is de liefde die spreekt uit jouw ogen.
Grijsblauwe spiegels die heel wat gedogen
van om het even wie- maar nog van mij wel
het meest.

Ik ben wat ouder en kouder mijn lief.
Soms is jouw warmte mijn enig gerief.
Jij bent wat beter- completer als mens
en hebt van alles iets wat ik mij wens.

Ooit heb je mij toen van zolder gehaald.
Ik stond als verweesd en een beetje verdwaald
met stof in mijn navel en spinrag tot onder mijn kin.
Jij hebt me zevenmaal omme gedraaid
en heel kordaat met een stofdoek gezwaaid
en God zij dank zag je er kennelijk toch nog wat in.

Vind je dit allemaal wat overdreven?
Stil toch maar- wacht toch maar- luister nog even.
Ik heb dit vers enkel voor jou geschreven
en heb jou lief- heb je lief als het leven.