Toekomend onvoltooid.

Je bent het water – en het zand.
Je bent mijn woning – en mijn land.
Je bent mijn nu – Je bent mijn toen
Je bent mijn laten en mijn doen.
Zoveel miljoenen blikjes
toekomend onvoltooid.
                                                               
En toekomst ligt in het verschiet
al grenst dat aan het heden.
Een overkant – een grensgebied 
voorzichtig te betreden.
Want daar staan tegen wil en dank
in rijtjes keurig op een plank
de diepgevroren blikjes
voor alle jij en ikjes.
 
Ik hoop dat je er niet van schrikt
maar alle tijd blijkt ingeblikt.
Van elke vroeg – of  laterdag
tot maandag –  zon- en zaterdag.
Aanvaard dat lot in lijdzaamheid.
Aanvaard die diepgevroren tijd.
Toekomend onvoltooid
en zorg dat het ontdooit.