Mijn ziel

Zelfs toen mijn ziel bevroren was
en nagenoeg verloren was
toen zocht zij uit zichzelf de zon.
Ik wist wel dat mijn ziel dat kon !

Oneindig zielsveel – heet mijn ziel-
dat rad- dat tijdloos rollend wiel
dat wentelt door de eeuwigheid-
mijn eigen ziel en zaligheid.

Soms eventjes een A.P.K.
De zwarte gaten op het pad
van hier tot aan Andromeda
die heeft mijn ziel nu wel gehad.

Maar soms heeft zij een lekke band
dan belt zij naar de sterrenwacht
en staat ze even aan de kant
te midden van die sterrenpracht.

Mijn ziel is niet te zeggen snel.
Wel tig keer sneller dan het licht.
Je ziet haar niet maar misschien wel
heel even met je ogen dicht.

Soms is zij lichtelijk gekreukt.
Dan moet zij worden opgedoft-
wat opgeleukt en uitgedeukt
van voor naar achter afgestoft.

Opdat zij zomaar niet verdroogt
tank ik haar regelmatig bij.
Dat is mijn plicht als zielenvoogd.