Archief veur mei, 2022

Als nu de zon niet komen zou


Als nu de zon niet komen zou.

Daar in het lichter wordend blauw
heeft zich de dag al aangemeld.
Al lang is dat moment voorspeld.
Ik slaap- en droom nog steeds van jou.

Het gras is nat en zwaar van dauw.
De laatste ster is al vervaagd.
De neveldeken al verjaagd.
Ik slaap- en droom nog steeds van jou.

Als nu de zon niet komen zou.
De reis naar ’t westen niet aanvaardt.
Dan blijf je in mijn droom bewaard.
Dan slaap ik- droom ik- steeds van jou

Eenzaam is zonder jouw liefde mijn lief


Eenzaam is zonder jouw liefde mijn lief.

Zoon van een vader die wil dat ik kom
om samen te zwijgen- of onder het mom
van iets dat ons bindt me zijn wetten te stellen.
Zijn oordeel te vellen en om te vertellen
hoe aardig en vaardig hij was en nog is.
Hoe onwaardig ik ben en al wat ik nog mis.

Ex van een ex- nog zolang als ik leef.
Dat komt denk ik omdat ik veel te lang bleef.
Al wachtend op iets dat niet was te verwachten.
Met trage gedachten- met wachtkamer klachten.
Een wachtkamer huwelijk- eindeloos lang.
Zo lang en steriel als een ziekenhuisgang.

Vader van kinderen- lichtjaren ver.
op een steeds verder verwijderde ster.
Onmacht- dat is iets om nooit te vergeten.
Ik kan er van weten- maar kan het niet meten
die om en om afstand en onmacht spiraal.
Ik krijg dit heelal niet ik kaart en op schaal.

Eenzaam is zonder jouw liefde mijn lief.
Eenzaamheid is als granieten massief
tot waar voorbij alle vogels verdwalen
en bomen verschralen tot vormloze palen.
Tot wegwijzers voor een wanhopige wind.
Daar is het waar je de eenzaamheid vindt.

Eenzaamheid is een granieten massief.
Eenzaam is zonder jouw liefde mijn lief.

Korte gedichten 13 – Wording


Wording

Alle materie- tot ver- verder- verst
was samen geklonterd en samengeperst.
Dat had zelfs atomen tot stilstand gebracht.
Niets kon aan implosie ontkomen.
Geen licht en geen zicht- zelfs geen dromen.

Toen dwarrelde toch op een keertje
een fraai paradijsvogel veertje
zacht schommelend vanuit het onmeetbare niets
en voegde zich zo bij het enige iets.
Het was bij mijn povere weten
de zwaartekracht even vergeten.

En juist deze laatste onnozele gram
die zorgde er voor dat de tijd zich hernam.
Omdat er die tijd zich bewegend vertaalt
is explosie hetgeen dat zich steeds weer herhaalt.

Korte Gedichten 12 – Eeuwigheid


12 Eeuwigheid.

Is eeuwigheid zoiets als tij dat tweemaal daags
de Wadden voedt en ook al gaat dat niet voorbij-
wat was er eerder eb of vloed?

Is eeuwigheid zoiets als wind- een stroom die het
gebeuren draagt- geen oorsprong en geen einde
vindt maar wel de wil tot weten daagt?

Is eeuwigheid zoiets als licht onder dit hemelse
gewelf- dat leidt tot inzicht en tot zicht op alles-
inclusief het zelf?

De zon gaat onder- geen respijt- mijn voetstap
op het natte strand- gedachten over eeuwigheid-
de Noordzee ruist en wast het zand.