Grunobuurt – Stad – 1951

Grunobuurt schoedelt zok aigelks zowat tegen t sentrum van Stad aan.

Mor ien 1951 laag dat buurtje zo n beetje op schaaiden van Stad en de waailanden aan baaide kaanten van t Hoornsedaip. t Was der mooi wonen zo stoef bie t Stadspaark. Veuraan bie de grode speultoen, ien n luddek gebaauwtje, wer der veur de pries van n dubbeltje, mit regelmoat n fulm vertoond van de Dikke en de Dunne.
Middenmaak t gewuil ston ik doar din mit handen op rug, te wachten tot deuren van t Walhallah open goan zollen. t Koartje tussen doem en wiesvinger. Naauw roemte om mie te bewegen. En dou op n dag….floep…. wer mie t koartje tussen de vingers oettrokken….vot….spoorloos verswonnen. En gainain haar wat zain. Veur eerste moal ien mien leven was k bestolen. Ik runde verbalderd noar hoes, dee mie beklag ien geuren en kleuren. Mor moeke dee miegaauw n noagelnij dubbeltje, zo binnen moekes nou ainmoal en net op tied veur de veurstellen was k al weerom. 
Ien speultoen noast t gebaauw, was k mainst te vienen ien de grote overdekte zandbak. Doar verkocht ik drij soorten zandgebak tegen de pries van ain of twij witte kiezels. Op t aanpoalend veldje was k sluutpost bie de partijtjes voebal van de grotere jongs. De regels wazzen ainvoudeg: Drij korners was ain penantie, boetenspul beston nait, mor schoefieloeren was nait sportief.
Aigelks wol elkenain niks laiver as veul doelpunten moaken Ik wol dat ook wel mor vanof t ogenblik dat grote jongs zeden dat ik ja zo n schiere kieper was, ston ik aingoal ien de kool. Mollebulten, bragel, stof, ik gaf naarns om en zunder omdinken gooide ik mie veur de vouten van elkenaine dij mie ien de muid kwam. k Zag der sums oet as n bragelswientje mor ik kin mie nait herinnern dat mien moe ooit veul problemen moakt het van aal dat slikdoeken of stofhappen.
Grunobuurt wordt ien t oosten begrensd deur t Hoornsedaip. Aan oostkaant van t daip lag vanof de Parkweg, “t Zwarte weggetje” richten t hoofdstation.    t Wegje was nait braider as n fietspad en verhard mit sintels. Over t wegje  kwam ik voak bie de “eierenhal”. Dij hal was niks meer asn olle loods doar ik ien opdracht van mien moe, sums en din tien kneusies hoalen mos. Sums, veuraal as zai t ien t zin haar om n cake te bakken, mos ik noar dij hal veur n emmertje  “struif “. (k Heb nog even snuusterd ien van Dale en doar staait:  ‘”Struif is de uitgestorte inhoud van eieren”) Der was aan Grunokaant van t daip, ook n lutje krudenierszoak. Ik mog geern bosschoppen doun veur mien moe, mor n dreumer was k ook. Menneg moal as k veur teunbaank ston, was k n dail van de bosschoppen al glad vergeten.
Wat loater ien de tied muik in van t riegje dat moeke mie deurgeven haar n 
mantra dij k aal gedureg fluusternd herhoalde en herhoalde tot ik aan beurt was; n bus vim, n pakje maizena, n blikje buisman, en n verpakken sunlight saibe.
Ien t weekend muiken mien olden as t schier weer was. mainst n wandeln bie t Hoornsedaip laans. Van de Westinghousestroat de Parkbrug over noar aanderkaant daip, was t moar vief menuten. Nait wied vanof dat stee slingerde zok t daip vrij van bebaauwen deur de “gruine ingen” van Grunnen en Noord Drenthe. t Pad oostelek van t daip was nog onverhard en waailanden aan baaide kaanten van t wotter, waren t haile veujoar-, en zummer as n kleureg schilderspalet. Baarm was n groates boeket. Slootswaal en sloten waren omtrint nog zoas Cornelis Jetses zien grode kleurege schoulploaten ien ale lokoalen van legere schoulen.
Lucht boven t leventege Grunnegerlaand was zo stoef bie Stad nog schoon en vervuld van netuurleke geluden van kikkers, eenden, grutto s, scholeksters, kivieten en swalfkes. Heur geluden waren net zo gewoon as geluden van sprutters, kraaien en muskes.
Boetenwieken van Stad waren nog durps  ien ’51. Der was nog waaineg gemoteriseerd verkeer en van dij gevolgen konnen wie sikkom overaal ongesteurd voebalen. Op de riepen huilen wie autopedraces. De Grunobuurt was kinderriek en t onbrak mie aan niks. Wie haren n stafolde zinnege-, mor ook hail laive buurvraauw. Kroaneg en helder, en nuver op heur lutje hoesholden tot ien t gekke. Ainmoal ien de week schoonde zai de goldvizzenkom mit t aarme goldviske der bie. t Daaiertje wuil din even himmeld mit n laauw sopke van soda en overleefde dij behandeln dag en deur. Boetendes, ien haile Grunobuurt  wuiren kopern deurbellen en ale kopern klepkes van braivenbussen, ale weken blinkend oppoetst. Ligusterheegjes wuiren strak bieholden en riepen en stoepkes bleven fris en vrij van stront, peuken, kaauwgom of aander rommel.
Op n dag was ons buurvraauw valen….t leek nait best mit heur onderaarm. Dou kwam ons moe heur oplaaiden Heilgymnastiek en Massage veur de eerste moal sund de oorlog weer te pas. Ol buurvraauw gaf zok gewilleg over aan n betrekkelk onbekend fenomeen; n serie behandelns deur middel van massage. Heur ongemak beterde rad en ik wait wel wis dat dizze ervoaren mie moe der tou aanzet het om weer wat loater heur kundeghaid onder aandacht te bringen van n aantal hoesartsen. In 1951-, en ook nog ien loater joaren waren laang nait ale artsen overtuugd van t nut van massage.
Ien Stad kwam ik veur eerste moal goud ien aanroaken mit Saksiese klanken en wieder begunde veur mie  n  tied van voak zaik wezen.

Mor buurvraauw brocht appelsienen en veuralleer wie noa n joar al weer verhoezen deden, was k der weer grotendails boven op.